خالی نسا؛ مادری سبزپوش میان دره سیاهمزگی

اگر در تمام گیلان، «سیاهمزگی» را به نام پنیر معروف گله دارانش می شناسند، من این دهستان را به خاطر آبشارهای ناشناخته اش دوست دارم.

تلاش جلگه نشینان برای فرار از شعله های تفتیده خورشید در جلگه سفیدمزگی و تلاش خورشید برای گذر از دره سیاهمزگی، اما اینجا خورشید جا می ماند از صف انبوه درختان و نسیم خنک رود همراه با موسیقی آب، خفتگان لب رود را به رؤیای تابستانه می برد.

به کودکی های شیرین، به آبتنی کردن در حوضچه اکنون، به یخ در بهشتی که گرمای تابستان را به سخره می گیرد و به ماهیگیری که فراغت را به دام می اندازد.

و کودکانی که سنگ می کوبند بر خوابگه قورباغه ها و آب گل آلودی که بر تنه توسکاها شلاق می زند. توسکاهای لب رود، انتظار نوری را می کشند تا در سایه سار پنهان مانده از خورشید، خزه کمتری به تنه شان بنشیند.

رؤیای تابستانه من دیدن چکاچک آبی است که از میان خزه های تخته سنگ بزرگی، عطش مرا فرو می نشاند؛ عطشی برای دیدن آبشاری در دل کوه های سیاهمزگی.

اگر در تمام گیلان، «سیاهمزگی» را به نام پنیر معروف گله دارانش می شناسند، من این دهستان را به خاطر آبشارهای ناشناخته اش دوست دارم. دهستان های سیاهمزگی و سفیدمزگی در شهرستان شفت و کوه های مشرف به آن، نزدیک ترین مفری است که می توان از روزهای داغ تابستان فرار کرد و مامنی بر لب رود یافت.

این سرزمین زیبا را باید سرزمین آبشارها نامید. در مسیر راه از روستای «شالما» در سفیدمزگی تا «خرمکش» در دره سیاهمزگی، آبشارهای زیادی قرار دارد که کمتر مورد توجه گردشگران قرار می گیرد. اگر طویل ترین آبشار دره سیاهمزگی، پله گذاری نشده بود، شاید آبشار خرمکش هم مانند باقی آبشارهای این منطقه ناشناخته می ماند.

«آبشار وَزَن بن و آبشار لاس پشت در روستای لپوندان، آبشار خالی نسا در روستای مزگده، آبشار دره کش و سیاکش نرسیده به حاجی آباد و آبشار دودوزن در روستای خرمکش»، تنها برخی از آبشارهای معروف این منطقه است.

آبشاری که کمتر کسی سراغش را می گیرد، لای بوته های باغ های چای پنهان مانده است. بعد از روستای علیسرا و حاجی آباد، مسیر رودخانه سیاهمزگی، گردشگران را به سمت آبشار خرمکش راهنمایی می کند. ولی من دوست دارم خلاف جریان، زندگی کنم و این چالش، لذت زندگی را دوچندان می کند و برای دیدن آبشار